Verdrietig, boos, bang,
het duurt nu al zo lang.
Een storm die zich niet laat stillen,
afstand houden; we verkillen.
Geen knuffel meer en zelfs geen lach.
We zeggen elkaar steeds minder gedag.
Niemand die een helpende hand biedt,
want achter zo’n kapje zie je me niet.
Oh laat het zo toch echt niet zijn,
eenzaamheid doet immens veel pijn.
Zie de ander, kijk hem aan,
we hoeven dit niet alleen te doorstaan.
De lockdown trekt je hoofd naar beneden,
gericht op wat niet is, op wat wordt vermeden.
Angst overspoelt je en sleurt je mee.
Maar weet dat ook in de diepste zee,
als de golven over je heen slaan,
er Eén is die jou bij zal staan.
Wend je blik omhoog, sla je oog naar boven.
Laat in dit duister het Licht niet wegroven!
Het Licht van Jezus, Die jij mag vertrouwen.
Hij is de Rotssteen op Wie je kunt bouwen.
Zie op Hem, wees sterk en houd moed
en als jij je zwak voelt? Ook dan is het goed!
In Hem is kracht, om ook dit te doorstaan.
Immanuël; God met ons. Nu en voortaan.
Lockdown: hoofd naar beneden of blik omhoog?
Zó mooi hoe je dat verwoord hebt. Dankjewel voor het delen!